Η Σκύρος των ξυλόγλυπτων και των κεραμικών

Η Σκύρος των ξυλόγλυπτων και των κεραμικών

• Thursday, April 2, 2015
• 0Comments

Share:

Tweet .

« Στ’ Αγι’ Αρμολάου το νησί είναι ένα εκκλησάκι, το λένε Αγι - Αρμόλαε, του Μώλου στολιδάκι.

Γιορτάζει τον Ιούλιο, το μήνα Αλωνάρη, στη Χάρη του πηγαίνουνε όλοι, μικροί – μεγάλοι.

Του Μώλου τα ψαράδικα τον κόσμο κουβαλούνε, στο δρόμο που πηγαίνουνε τους λέν’ να τραγουδούνε. »

Είναι περίπου 1 ώρα που έχουμε αφήσει πίσω μας τη Σκόπελο και βάζουμε πλώρη προς τη Σκύρο. Ο Βοριάς λυσσομανάει, μαστιγώνοντας τα πρόσωπα μας και μας υποχρεώνει να ανεβάσουμε περισσότερο τα φερμουάρ στις νιτσεράδες μας. Το Limni, παρά τα 25 μίλια έντασης αέρα, έχει πλήρη ιστιοφορία και όλοι είμαστε σε θέση μάχης. Οι ώρες περνούν και η μέρα έχει φτάσει στο σούρουπο της.

Ο πρώτος μας προορισμός είναι πλέον κοντά. Σε απόσταση μικρότερη του ενός μιλίου το γραφικό λιμάνι της Σκύρου, η Λιναριά. Έχει έρθει η ώρα της ξεκούρασης.

Η πρωινή αυγή με βρίσκει με ένα ζεστό καφέ στο χέρι να απολαμβάνω, αυτό που σε λίγους μήνες από τώρα, θα είναι ο δεύτερος μου στόχος, στο Ράλυ Αιγαίου, τη Σκύρο. Η Λιναριά απλώνεται αμφιθεατρικά χτισμένη με τα κατάλευκα σπιτάκια της, κολλημένα το ένα δίπλα στο άλλο. Από τις ανθοστόλιστες αυλές τους, απλώνεται άρωμα ευωδίας. Οι λίγες ταβέρνες και τα μαγαζάκια έχουν ήδη ανοίξει και καλωσορίζουν τους επισκέπτες. Όλοι οι ντόπιοι σε καλημερίζουν με χαμόγελο και σου δίνουν απλόχερα πληροφορίες για τις ομορφιές του τόπου που πρέπει να επισκεφτείς. Σχεδόν όλοι σε συμβουλεύουν, να ανέβεις προς το Μεσαιωνικό Κάστρο στη κορυφή του υψώματος και να δεις το βυζαντινό εκκλησάκι του Αγίου Γεωργίου του Σκυριανού.

Είναι όμορφη η θέα από κει πάνω. Αφήνω πίσω το μοναστήρι, το οποίο εξακολουθεί να στέκει μεγαλοπρεπές πάρα τις πληγές που μετρά από το μεγάλο σεισμό του 2001 και κατηφορίζοντας περνώ τη Μεγάλη Στράτα.

Η χώρα της Σκύρου απέχει περίπου 10 χλμ. από το λιμάνι. Παρόλη την απόσταση, δεν μετάνιωσα που το τόλμησα με τα πόδια, μιας και έτσι είχα τη δυνατότητα να εξερευνήσω σοκάκι προς σοκάκι, μία από τις ομορφότερες Χώρες του Αιγαίου. Το πρώτο καλντερίμι που συναντώ είναι η Οδός Αγοράς. Τα κεραμικά και τα ξυλόγλυπτα, δύο από τις πιο φημισμένες τέχνες του νησιού, κατακλύζουν το τοπίο γύρω μου και γίνονται η αφορμή για πολλές λήψεις με τη φωτογραφική μηχανή.

Κάτω από τη Χώρα, σε απόσταση μικρότερη του ενός χιλιομέτρου, βρίσκεις τα Μαγαζιά. Σύμφωνα με τους ντόπιους, πήραν το όνομα τους από την εποχή της Τουρκοκρατίας καθώς εκεί υπήρχαν πολλές αποθήκες με εμπορεύματα. Κατηφορίζω ξανά προς το σκάφος, απολαμβάνοντας την αρμονική συνύπαρξη των παλαιών παραδοσιακών καφενείων με τις σύγχρονες και γεμάτες από νεολαία καφετέριες. Το πλήρωμα είναι ήδη έτοιμο και με περιμένει να εξερευνήσουμε μαζί, το υπόλοιπο νησί.

Στο Βόρειο μέρος του νησιού, στη Μερόη, οι εκτάσεις είναι καταπράσινες γεμάτες πεύκα σε αντίθεση με τη Νότια πλευρά, την επονομαζόμενη Βουνό, όπου κύριο χαρακτηριστικό είναι το τραχύ έδαφος γεμάτο από γκρίζες, λευκές και κοκκινωπές πέτρες. Βέβαια, η προσοχή όλων μας είναι στραμμένη στα μικροκαμωμένα αλλά ιδιαίτερα δυνατά αλογάκια, τα παγκοσμίως γνωστά ως σκυριανά αλογάκια.

Ο ήλιος έχει φτάσει στο ψηλότερο σημείο του και παρά το δροσερό αεράκι που πνέει στη περιοχή, αποφασίζουμε να ρίξουμε μια βουτιά στη θάλασσα. Σαν άλλοι πειρατές, παίρνουμε την απόφαση να πάμε σε ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα δράσης των πειρατών του Αιγαίου, στις Τρεις Μπούκες. Οι πιο τολμηροί της παρέας, μπαίνουν στην Πεντακάλη, η οποία είναι η μεγαλύτερη θαλάσσια σπηλιά με σταλακτίτες της περιοχής

Η ώρα έχει περάσει κάνει τα στομάχια μας να παίζουν ταμπούρλο. Ο Νίκος, παλιός γνώριμος της Σκύρου, μας προτείνει να κάτσουμε σε μια ωραία ταβερνούλα κοντά στα αρχαία Λατομεία.

Τα πρώτα πιάτα έχουν ήδη τοποθετηθεί στο μέσο του τραπεζιού. Η Μαρία δεν έχει σταματήσει δευτερόλεπτο να βγάζει φωτογραφίες στη περιοχή. Οι ανάγλυφοι σχεδιασμοί πάνω στους βράχους και η μοναδική εικόνα από το εκκλησάκι του Άγιου - Νικόλαου που κυριολεκτικά το αγκαλιάζει ο βράχος, έχουν κεντρίσει το ενδιαφέρον της.

Στο φόντο, δεσπόζει το εκκλησάκι του Αγίου – Ερμόλαου, το οποίο στέκει στο πιο ασυνήθιστο όνομα νησιού που είχα ακούσει, το Βρυκολακονήσι. Όπως μας ενημερώνει ο ιδιοκτήτης της ταβέρνας, ο κύριος Κώστας, ο Άγιος Ερμόλαος θεωρείται ο προστάτης και γιατρός των παιδιών, κυρίως των νηπίων και γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 25 του Αλωνάρη.

Καθώς έχει αρχίσει και βραδιάζει, μπαίνουμε όλοι στο αμάξι να πάρουμε το δρόμο της επιστροφής προς το σκάφος. Παρόλο που γνωρίζω ότι οι περισσότεροι μόνο για ιστορία δεν έχουν διάθεση να μιλήσουν τη στιγμή εκείνη, μοιράζομαι μαζί τους τις λίγες γνώσεις μου, οι οποίες τελικά κατορθώνουν να διεγείρουν το ενδιαφέρον τους.

Εκτός λοιπόν απ’ το ότι υπάρχουν 365 εκκλησίες και ξωκλήσια διάσπαρτα σε όλο το νησί, όσες και οι μέρες του χρόνου, κατά την αρχαιότητα στη Σκύρο είχαν ζήσει ο Αχιλλέας, ο Νεοπτόλεμος και ο Λυκομήδης. Επίσης, ήταν η τελευταία κατοικία του Θησέα.

Η νύχτα και η κούραση, μπορεί και τα τσίπουρα, έχουν αγκαλιάσει το πλήρωμα το οποίο βρίσκεται ήδη σε βαθύ λήθαργο. Ξαπλωμένος στη κουπαστή σιγομουρμουρίζω ένα τραγουδάκι που μου έμαθε η Σκύρος : « Αγι’ Αρμόλαε, τσάι κάμε, πρύμα τον τσαιρό να πάμε…»

Επιμέλεια άρθρου από τον:

Αντώνη Πατενιώτη

Συνεργάτη του Portbook

(Ο Αντώνης Πατενιώτης συμμετέχει ενεργά στους ιστιοπλοϊκούς στίβους για περισσότερα από 20 χρόνια και έχει "τρέξει" σε πανευρωπαϊκά και παγκόσμια πρωταθλήματα 470 & 420. Τα τελευταία χρόνια συνεισφέρει στο Ναυταθλητισμό, ως προπονητής Ναυτικών Ομίλων).